Ik ben ergens goed in! Geweldig toch? Ok, velen onder jullie vinden dit ongetwijfeld a) overdreven en b) niet nodig om een blogpost aan te wijden, maar toch. Als je zoals ik opgroeit omgeven door een aantal geniale mensen, dan ga je daar wel eens aan twijfelen. Zeker als die twijfel gevoed wordt en je keer op keer bijna een leger revisoren nodig hebt voor je iets mag afleveren (gaande van presentatie tot sollicitatiebrief), dan geloof je het op gegeven moment zelf. Maar nu het goede nieuws: onlangs heb ik iets gedaan waar ik hartstochtelijk door geboeid was, en dat was al weer een hele tijd geleden: ik heb een aantal jeugdboeken gerecenseerd. Natuurlijk heb ik daarbij op een panel van wijzen gesteund, want de laatste keer dat ik boeken besprak of iets deed wat daarop leek, was nog aan de univ, een jaar of vier geleden (waarvoor dank, dames! )

Wie mij een beetje kent, weet dat ik me helemaal kan verliezen in boeken, en met nog steeds grote voorsprong en voorliefde voor jeugdboeken. Laten we het ondertussen maar adolescentenromans noemen, want ik lees ook niet meer eender wat. Dit was het ideale excuus, maar ook wel eng. Want het is wel degelijk de bedoeling dat mensen die gaan lezen, meer nog, die gaan gebruiken. Dankzij de boeken zelf (twee prachtboeken) werd het naast stressy ook wel gewoon heel leuk om te doen, maar toen het moment kwam om het eindresultaat door te sturen,bekroop me toch weer dat bekend knagende twijfelgevoel. Groot was mijn verbazing en mijn blijdschap dus ook toen ik een paar weken later feedback kreeg dat mijn recensies heel bruikbaar waren en dat er amper iets aan veranderd moest worden. Dit was eigen werk, dat geen leesbeurten door anderen had doorstaan :)

Het was een prachtgevoel. Wie er nu nog aan twijfelt dat ik alleen dingen goed doe als ik er met hart en ziel in kan kruipen..

alleen

Er zijn van die mensen die het 'zielig' vinden om dingen alleen te doen. Alleen naar de cinema gaan. Alleen iets gaan eten. Allemaal not done volgens sommigen. Meestal geef ik ze gelijk, zo zou ik ook nooit alleen op café gaan- maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik nood heb aan gesprekken op café, zie geen andere reden om daar naar toe te gaan- dan wat anders. Ik ben testondervindelijk al wel eens alleen naar de film geweest, en geweldig was het niet, maar ik heb de film toch uiteindelijk te zien gekregen. Af en toe ga ik wel eens alleen eten, en als er een raam is of een uitzicht waaruit ik naar mensen kan kijken, valt dat nog dik mee. En ja, af en toe ga ik wel eens naar concerten alleen maar dat valt minder mee. Ik heb het onlangs twee keer gedaan, omdat ik van zo'n onbekende mensen hou dat ik geen volk vind dat enthousiast genoeg is om mee te pakken. De eerste keer was het gewoon in Leuven te doen: rechtstreeks van de bus cafétje in, iets eten, aan gaan schuiven en zaal binnen. Maar dan slaat de verveling pas toe. Ik heb het namelijk niet in mij om ergens te laat te komen, nee, ik ben eerder aan de veel te vroege kant. Om zeker te zijn. Nadeel daaraan: zoveel tijd over. En dan begint het he: waar kan ik me nog mee bezig houden? Gelukkig is er altijd wat te zien in zo'n zaal en was het voorprogramma toen ook van de vermakelijke soort, dus zo erg was het allemaal nog niet, en ik had het niet willen missen.

Een paar weken later liep er bericht binnen van een uitzonderlijk concert van mijn favoriete artiest. Niet van de bekendste soort, dus zoeken naar gezelschap doe ik in dat geval al meestal niet meer. Vervoer wel, maar dat was snel in orde. En dus ging ik op een vrijdagavond ruim op tijd richting een van die boerendorpjes die je alleen in Vlaanderen kan vinden, op zoek naar de locatie voor die avond. Na wat ruzie tussen de gps en de chauffeur bereikte ik mijn betemming iets later dan het voorziene aanvangstuur. Ideaal, leek me, om dus niet te veel tijd meer te moeten verspelen. Helaas helaas. Ik kom de tuin binnen waar al een heel aantal mensen zijn, en die ook allemaal in gesprek zijn, maar van concert nog niets te merken. Op zo'n momenten ben ik niet het type om me ergens in een gesprek te mengen, en bovendien was er echt nergens nog een stoel vrij, en het tapijt voor mijn neus was wel aanlokkelijk maar helemaal geen goed idee. Bovendien ging het buiten door, en was het koud. Er kwamen steeds meer mensen toe, maar al die mensen kenden elkaar, en ik kende er niemand. Half negen ging over in negen uur, negen uur in kwart na negen, nog altijd niks. Ik heb me in die tijd heel vaak afgevraagd wat ik daar zat te doen. Als het niet 3 kwartier rijden naar huis was, mijn chauffeur niet met de auto weg was en ik niet zo hard had gezaagd om te mogen komen, acht ik de kans groot dat ik naar huis was gegaan. Ik heb me zelden zo slecht op mijn gemak en op mijn plaats gevoeld.

Maar ik wist waarvoor ik kwam, en dat wou ik niet missen. en maar goed dat ik ben blijven zitten, het stom het ook voelde. Want het was prachtig, en het allemaal waard. Maar het nog eens doen, zo helemaal alleen? euhm.. nee..

spijt

Voor de titel ben ik gaan lenen bij Yevgueni, maar het gevoel komt helemaal uit mezelf. De aanleiding voor dit stukje komt dan weer uit Libelle. Door naar 'Being Erica' (geweldige serie!!) te kijken, betrap ik me regelmatig op het bedenken van lijstjes met dingen waar ik spijt van heb. Eentje duikt in letterlijk elke lijst die ik maak op, en daarstraks, in de Libelle, sloeg het me weer even in het gezicht. Het ging over 'liefdesbrieven die je nooit schreef' en ja, de liefde, daarin zijn we zeer geïnteresseerd, dus sloeg ik aan het lezen. Tot ik in een brief mezelf tegenkwam. Of iets waar ik mezelf op betrap.

Dat stukje ging zo: 'Soms droom ik dat we een avond samen op stap gaan, dat we bij een nachtelijk glas doorbomen over de diepere filosofie van het leven. Ik zou willen weten wat jou bezighoudt, waarmee je echt bezig bent.Ik zou je willen vragen wat je voelt, wat je denkt.'

oops, big oops..

Arid-tijd

Op dit moment hou ik van mijn leven, mijn after work leven dan toch. Alles begint een beetje in de plooi te vallen. Hoe dat komt? Dankzij muziek natuurlijk. De nieuwe plaat van Arid is sinds eind februari uit, en ze is ongelooflijk geweldig. Ik had niet verwacht dat ze zo mee zou vallen, maar ze hebben me in de AB weer omvergeblazen. We zijn weer vertrokken voor een paar jaar, denk ik *bloos*. En ja, zoals het hoort was het effect ook totaal: alles vergeten, er helemaal in opgaan, even niets anders dan daar, de AB, de muziek en de muzikanten op het podium. Ik mag ook zeker de 'Aridfans' achteraf niet vergeten, want ook zij maken Arid altijd nog een beetje specialer. In de AB vorige zaterdag waren we bijna allemaal aanwezig, en het was zalig om iedereen nog eens terug te zien. En het smaakte naar meer, zoals altijd. Kwam dat even goed uit dat ze meteen de week erna door Stubru werden uitgenodigd voor Club 69. Tickets winnen kon alleen op donderdag,en dan moest ik werken. Vrijaf zat er niet in, dus dat was balen. Hele dag aan de radio gekluisterd gezeten, en om 5 uur ging de bezettoon over in een gewone beltoon en had ik de dame van Stubru aan de lijn. Nog eens twee en halve minuut later was ik 2 tickets voor Club 69 rijker. Voor de eerste keer in mijn leven bij stubru binnengeraakt en gewonnen en dan wel nog voor zoiets :) Die avond had ik tickets voor Yevgueni, en ook hun concert blew me away. Chapeau voor hen, heel wat van hun nummers (mama ik wil papa!!) in een totale andere versie, of helemaal uitgekleed tot op de essentie, zo akoestisch mogelijk. Prachtig. Kippevel. Spijt dat we niet eerder waren gaan kijken. En toen was het alweer vrijdag en stond ik voor de tweede keer in een week tijd oog in oog met Arid. Oog in oog vrij letterlijk dit keer, want het was van heel heel dichtbij. Bij een aantal nummers bekroop me nostalgie, wat ook in de AB al een paar keer het geval was. 75% van de Aridconcerten die ik al heb gezien, speelden zich in de AB af, met ons meestal op het balkon rechtsvooraan. Sommige dingen veranderen niet: de reactie van het publiek en sommige oude nummers. Vrijdag was het nostalgisch gevoel compleet: een jaar of tien geleden stond ik daar ook, in dezelfde locatie, voor een door Stubru georganiseerd concert, met Arid natuurlijk. Zeer bizar om dat te beseffen als je nog maar 25 bent.. Da's een bizar gevoel. Als je er al tien jaar staat, begin je je oud te voelen, maar zowel Arid als ikzelf zijn nog niet veel veranderd, lijkt het wel. Ja, ik ben overgegaan van middelbare school student naar werkmens, en zij hebben allemaal kinderen ondertussen, maar zet ze op een podium en ons ervoor, en er verandert eigenlijk niet veel.

Maar wat wel veranderd is? Dat ze er heel veel zin in hebben. Het spat eraf. De nummers zijn af, ze staan er, live zijn ze (zoals altijd) echt wel ijzersterk en ik krijg met de regelmaat van de klok kippevel, hoewel ik de nummers nu ondertussen wel vanbuiten ken. Sterk!

Helaas volgt daarna ook de onvermijdelijke Arid-dip, als je weer tot op de aarde bent gezweefd, en daar zit ik nu volop in. Dat het maar snel eind april wordt, dan staan ze weer 2x in 1 week op het programma.. Ben ik gek? ja hoor, goed zot :)

Zoals jullie al konden lezen, heb ik een tijdje thuis gezeten. Deels vakantie en deels bekomen van een infectie na het verwijderen van mijn wijsheidstanden. Geluk bij een ongeluk kan je het ook wel noemen. Het komt er op neer dat ik in november niet veel op het werk ben geweest, en ik vond dat vooral niet erg. Tot nu toe had ik eigenlijk maar hier en daar een dagje vrij en geen lange periode. Nu dus wel, en het heeft me iets doen beseffen.

Er zijn twee Babs-versies namelijk. De versie op vakantie, die rustig is, uit kan slapen, niet teveel piekert, boeken kan lezen als ze er zin in heeft en toch wel elke twee seconden naar haar gsm grijpt om zeker te zijn dat ze geen telefoon heeft gemist. Die versie zit dan ook meestal thuis thuis en zonder auto, wat dan als minpunt inhoudt dat ze geen mensen ziet en nergens naar toe gaat. Maar er is een tv, en zelfs prime, dus de tijd valt wel te doden. Want tijd, dat heeft die Babs met hopen.

Aan de andere kant is er de andere Babs, die ik morgen of vanavond al weer ergens diep moet gaan zoeken. De carrièrevrouw met lange dagen op het werk, zware dagen, en weinig tijd: voor zichzelf en zeker ook voor anderen. Die versie zit meestal in Leuven, en daar zijn wel vrienden en vriendinnen in de buurt, maar de tijd om ze te zien ontbreekt en de fut na een werkdag ook. de Babs met zorgen, slapenloze nachten en een leven waarin 'het werk' op een of andere manier 99% van de tijd prioriteit krijgt boven al de rest (die 1% die afleiding kan bienden heet Arid of Anton Walgrave).

Hoe raar ik het ook vind, ik vrees dat het wel klopt, wat ik hierboven schreef. Wat ik niet weet is of ik ze ooit kan doen versmelten, en hoe ik dat dan zou moeten doen..

tegenslagen

Die heeft de wereld af en toe ook eens in petto, en deze keer een aantal na elkaar. Eerst en vooral had ik chance, tot en met 30 november zit ik nog thuis. Zwaarverdiende vakantiedagen waar ik eerder geen tijd voor had. Ze komen er ook in combinatie met de tweede keer wijsheidstanden. De eerste keer was echt een pretje, geen zwelling, qua pijn cava, echt een fluitje van een cent. Dus ik dacht dat het vrijdag wel hetzelfde zou zijn. Helaas, de tandjes links lieten zich iets minder goed verwijderen dan aan de rechterkant. Er kwam een boor aan te pas, en verder doe ik het niet jullie niet aan. Mijn kaak heeft echt grappige proporties aangenomen, en deze ochtend was het vanaf half vijf gedaan met slapen door een aanhoudende zeurende pijn. Eten lukt enkel aan de rechterkant, en praten en mijn mond opendoen lukt echt niet zoals het moet. Wat een ideale straf voor iemand als ik, ik weet het :)

Ten tweede hebben ze me donderdag nog een geweldig cadeau gedaan voor ik van het werk vertrok. Ik zie december al niet zitten omdat er zoveel grote projecten aan zitten te komen en dan laten ze me weten dat ik nog een extra taak erbij moet nemen, iemand nieuw opleiden, vanaf 1 december. De moment dat ik pas terugkom dus, en zelf moet uitzoeken hoe het met mijn projecten staat en ik ze weer allemaal over moet nemen. Ik zie het absoluut niet meer zitten, heb er zelfs al van wakker gelegen. Als er een oplossing is, dan zie ik ze niet.
Bovendien was ik donderdag rechtstreeks (eten? geen tijd!) van het werk naar de Studio's gereden (papa chauffeur) voor mijn bijdrage aan de 'Red de studio's actie'. Zoals jullie weten, had ik het allemaal voor elkaar: ik had gekozen welke film, ik had leuke mensen meegevraagd... Helaas helaas, daar aangekomen aan de kassa bleek dat ze de film die ik KEI-graag wil zien net niet speelden om 8. Dus moest er snel snel een andere keuze worden gemaakt, en die viel op 'de helaasheid', een film die ik eigenlijk principieel NIET wou gaan zien. Maar ja, de Koen heeft veel goedgemaakt. Wie weet waar ik zo ene kan vinden die wat minder drinkt, let me know. Nog een dieptepunt: 500 days of summer spelen ze gewoon niet meer om 8. In de studio's is het half zes of half elf (wat kloteuren) en in de Kinepolis is hij al weer foetsie. Dus waar ik hem nog ga zien en of het binnekort nog gaat lukken.. geen idee.

En vandaag,vandaag was de druppel. Ik heb zes pogingen over mijn rijbewijs gedaan, daar hebben jullie allemaal mee meegeleefd. Het doel van die dingen (al gaf ik dat alleen aan mezelf toe) was te kunnen concertjes doen waar en wanneer ik wou, en niet meer van papa af te hangen. Ik heb nog niet alleen gereden (U leest het goed, jawel) dus ik ben ook niet gek, maar er zijn grenzen. Een paar uur geleden leert Facebook me dat Anton & zijn Nephews een tryout doen, vanavond in Aarschot. Nu ligt Aarschot nog vrij dichtbij, en ik moet morgen dus niet werken. Twee positieve zaken. Helaas was het thuis al snel noppes, want ja, vanmorgen was met mij (of mijn kaak toch) niets aan te vangen en dus mocht ik niet rijden. Ook hadden ze me in het ziekenhuis ziekteverlof gegeven tot en met morgen dus mag ik niet gaan. AAAAAAAARG, weet je wel? Dat is het moment dat ik nooit wil missen, en het is al van juni 2008 geleden dat ik ze nog heb gezien. BUMMER!! Waar heb ik dan al die moeite voor gedaan, als ik nog altijd thuis in mijn zetel eindig in plaats van waar ik echt zo graag zou willen zijn?

Ik leef!

Ik heb eindelijk nog eens een beetje het gevoel dat ik leef. Op het werk gaat het nog altijd op en af, en dan nog meer af dan op. Maar het gaat, en het gaat vooral hard. Dagen van acht tot zeven, dan moet er wel iets bij in schieten, en dat is vooral mijn leven. Buiten het werk dan, welteverstaan.

Maar vandaag, vandaag heb ik een dagje vrij. Ongelooflijk hoe dat voelt, het gevoel dat je leeft. Ik vergeet het telkens weer en het overvalt me weer. Net nog, toen ik rond de middag in het zonnetje door de Leuvense straten liep. Ik leef nog. Gisterenavond nog, toen ik zwaarverslaafd tot na een uur 's nachts pas afscheid kon nemen van 'Being Erica'. Vanochtend, toen ik eindelijk tijd had om op mijn gemakske naar de EP van The Nursery Rhyme kon luisteren. Twintig minuten geleden toen ik door de deur van het paradijs binnenliep: de davidsfonds boekenwinkel naast de deur, en er tien minuten later met drie jeugdboeken onder de arm weer buitenliep. Een uur ervoor, toen ik buiten in het zonnetje rustig zat te lunchen met Stijn..

Eindelijk: ik leef, toch nog. Ik begon na een week echt wel te twijfelen.